O SON DAS AREAS QUE GUÍA OS NOSOS PASOS!!

Guiados pola sinal enviada por ise xa referencial podcast composteán c´mmos baby!! na súa extraordinaria e luática 10 edición , os membros dista non redacción acudimos prestos para escoitar ladrar a un bluesman galego máis a súa banda que segundo din as crónicas fixeron tremar de emoción ós mesmísimos Tom Waits , John Mayall e correrse de gusto a Paulina Rubio . Ante tanto revoldo internacional tiñamos que ver como ouveaba pois o cadelo luático que baixo o alcume de Moondog blues party ten revolucionado o panorama internacional. Cun auditorio de ribadeo case cheo, axudado en parte porque dous dos membros da banda do cadelo eran dista vila fronteiriza, asistimos a un intenso show de ritman blues sorprendente na súa execuión afastándose das tediosas mostras de virtuosismo individual de cada membro da banda e dando protagonismo a unha persoal voz do cadelo arroupada por unha tremenda banda con metáis donde a frauta traveseira entraba como dios recordando o son dos xeniais Edwin Moses tamén istes días de xira por istas leiras, moi destacánel o flow imposto pola poderosa baixista do cadelo.






Cos llos empapados en licor de herbas por mor dun tremendo coio de xeo instalado no vaso , as olladas turbas ó escenario abriron os ouvidos a ise son de lampreas nativas da ría do burgo e de ridadeo pero que habitan as profundidades do missisippi. Excente ….e non podiamos rematar a noite sen pasar polo Pub Millo , o único bar galego e poida que do mundo que dasifiou as leis das esquelas para por na súa porta, fai unhas semanas o recorte de prensa asinado por Manrique , coa extremecedora nova da morte do grande mestre do blues contemporano Jeff Heale, o guitarrista canadense cego , ó que de neno lle estirpoaron os ollos por un cancro faleceu moi novo infectado por ise maldito bicho, tocando sentado aporreando na súa guitarra Jeff recuperou para o gran público internacional unha escea , a do blues , que estaba aló polos primeiros 90 en horas baixas. O cadelo luánico poida que sexa o noso Jeff Heale que alonxe de jilipolleces e egocentrismo nun xénero, o do blues , tocado e dirixido para foraxidos e maleantes, é dicer os que estades aquí cos fuciños fronte á pantalla.....WANTED!!